الیور تا مدتی کنار جوی آب افتاده بود. وقتی سپیده زد، هوا سردتر شد و مه همه ‌جا را گرفت. از بخت بد، باران شروع به باریدن کرد، اما الیور با این که خیس شده بود، چیزی را احساس نمی‌کرد. سرانجام به هوش آمد و از درد فریاد کشید. شالی که به دور دستش پیچیده بود، غرق خون بود. نایی نداشت تا بلند شود و بنشیند. درحالی‌که از سرما و خستگی می‌لرزید، یکی – دو بار سعی کرد بلند شود. حس می‌کرد که اگر آن‌جا بماند می‌میرد. عاقبت افتان و خیزان خود را به جاده رساند. باران تند، او را هشیار کرد و خانه‌ای را در آن نزدیکی دید. وقتی با بی‌حالی به سوی خانه رفت، آن را شناخت. همان خانه‌ای بود که شب قبل برای دزدی به آن‌جا رفته بودند. خواست فرار کند، اما توان نداشت. تازه، به کجا می‌توانست برود؟

 

شارلوت برونته داستان جین ایر را که ریشه در زندگی خودش داشت در سی‌و‌سه سالگی منتشر کرد. این داستان  از همان زمان یکه از معروف‌ ترین و محبوب‌ترین آثار انگیسی زبان شد. از جین ایر نمایشنامه، اپرا و هفت فیلم سینمایی ساخته شده است. شارلوت در سال ۱۸۵۵ در حالی که فقط ۳۸ سال داشت و تولد اولین فرزندش را انتظار می‌کشید،درگذشت.