داستان مردان بدون زن موراکامی به یکی از بزرگترین موضوعات زندگی به نام عشق پرداخته و توانسته با مهارتی خاص،به طور سیال و مفصل حالات انسانی را،از تمام جهات بررسی نماید و به شکل داستانی زیبا آن را به تصویر بکشد.مونراکامی در مورد کتاب مردان بدون زن می گوید:«من در مورد داستان مردان بدون زن سعی کرده ام دنیای مردانی را به تصویر بکشم که مدام در زندگی شان به دلیل انتخاب های نادرست و تصمیم گیری های غلط... هر بار شکسته و ترک دار شده اند. مردان بدون زن،داستان مردانی افسرده و اندوهگین است.مردانی تنها و دردمند،مردانی بدون رنگ.

این کتاب، شرح فوق‌العاده قدرتمندی از ایمان به خیر ذاتی و نجابت طبیعی انسان‌هاست. روتخر برخمان، بدون چشمان اشکبار‌‌ یا اشتیاق ابلهانه یا ساده‌‌لوحی، نمونۀ بسیار روشن و قانع‌کننده‌ای برای این اعتقاد ارائه می‌‌دهد که ـ به‌رغم شواهد و مدارک کاملاً آشکار مخالف ـ ما گونه‌‌ای وحشی، حریصی اصلاح‌ناپذیر، موجودی خشن و پرخاشگر نیستیم و می‌‌توانیم به گونه‌ای هدایت شویم که دربارۀ خودمان به‌شکلی دیگر بیندیشیم.

کایرا خواهر حاکم ستمگر مردم شوتت است و استعداد درونی اش به او قدرت و درد میدهد و این چیزی است که برادرش به دنبال آن است؛ استفاده از خواهرش برای شکنجه ی دشمنانش. ولی کایرا فقط یک شمشیر در دست برادرش نیست، او جنگجو سریع و باهوش است. ایکاس پسر کشاورز و پیشگویی از سیاره ی تووه است. وقتی سربازان دشمن از شوتت، او و برادرش را میگیرند، ایکاس مصمم میشود که برادرش را به هر قیمتی که شده نجات دهد، پس وارد دنیای کایرا میشود... ورونیکا راث در این رمان خیره کننده تصویری زیبا از قدرت دوستی و عشق در کهکشانی پر از شگفتی برای خواننده پدید می آورد.

روزنامه نگار و نویسنده­ی آمریکایی، رمان­های متعددی نوشته که بیشتر­شان در سینما مورد اقتباس قرار گرفته­اند فیلم «انجمن شاعران مرده» سال 1989 به کارگردانی پیتر ویر و پیش از چاپ رمان آن ساخته شد و جایزه­ی بهترین فیلم مراسم اسکار آن سال را به خود اختصاص داد. تام شولمن جایزه­ی بهترین فیلم­نامه را به دست آورد و فیلم در دو بخش بهترین بازیگر مرد (رابین ویلیامز) و بهترین کارگردانی نامزد دریافت جایزه شد. «به خاطر این که روزی غذای کرم­ها خواهیم شد. چون شماری محدود از بهار و تابستان و پاییز را تجربه خواهیمکرد. باورش سخت است اما روزی از نفس خواهیم افتاد. تن­مان سرد خواهد شد. و خواهیم مرد به چهره این مردهای جوان نگاه کنید. آیا چشمان­شان مثل شما پر از امید نیست؟ حالا بگویید این امیدها و لبخندها کجا رفته­اند؟ حالا هرکدام. غذاهای گل نرگس شده­اند! به زمزمه­شان از پشت قاب عکس­ها گوش کنید که از ورای گذشته با شما حرف می­زنند.» دم را غنیمت بشمار. زندگی­ان را فوق­العاده کن... .