رمان حکایتی پرپیچ‌وتاب است از لحظات حساس و سرنوشت‌ساز؛ از اینکه چطور ما آدم‌ها نقش‌هایی را می‌پذیرم که از ما انتظار می‌رود و چطور این نقش‌ها شخصیت ما را شکل می‌دهند.

در این داستان با گروگانگیری مواجهیم که خودش هم نمی‌داند باید چه کند، گروگان‌هایی که پیتزا سفارش می‌دهند و تقاضای آتش‌بازی می‌کنند و پلیس‌هایی که با دیگر پلیس‌ها فرق دارند. درنهایت، وقتی پلیس به آپارتمان محل گروگانگیری حمله می‌کند، از گروگانگیر خبری نیست و حالا باید این معمای پیچیده حل شود که آغاز و فرجام ماجرا چگونه رقم خورده است. زندگی شخصیت‌های مختلف رمان روایت می‌شود و رازها برملا. و البته باز هم یک پایان خوش در انتظار است…

این کتاب صرفاً رمان بزرگ آمریکایی نیست؛ این رمان عالی آمریکای جنوبی است. رمان خاک آمریکا  این رمان بزرگ جهانی است! این داستان بین المللی روزگار ما است. استاد. ” – ساندرا سیسنروس También de este lado hay sueños. از این طرف نیز رویاهایی وجود دارد. لیدیا کویکسانو پرز در شهر آکاپولکو در مکزیک زندگی می کند. او یک کتابفروشی اداره می کند. او یک پسر به نام لوکا دارد ، عشق به زندگی اش و یک همسر شگفت انگیز که روزنامه نگار است. و در حالی که به دلیل کارتل مواد مخدر در Acapulco شکاف هایی در حال نمایش است ، زندگی او به طور کلی ، بسیار راحت است.

 

زنجیره‌ای پیچ‌درپیچ از مردانی گرسنه و تحقیرشده در زیر آفتاب سوزانی که مغزها را می‌پخت... ترکیبی ناساز از مردانی با قد و وزن و سن و رنگ متفاوت صفی طولانی شکل می‌داد. روز در زندان با هیاهوی صف‌هایی طولانی و له کننده آغاز می‌شد. صبح زود زندانی‌های گرسنه از تختخواب‌های عرق کرده و چسبناکشان با شتاب بلند می‌شدند و دسته‌دسته به چادر غذاخوری هجوم می‌بردند. گرسنه به معنای واقعی کلمه: احساسی که در پیوند با مفهوم غریزه و تنازع بقا معنی پیدا می‌کرد. شام که تمام می‌شد، دیگر هیچ‌کس چیزی برای خوردن نمی‌یافت و در انتهای شب، ‌بوی گرسنگی در سرتاسر زندان می‌پیچید. کسی حق نداشت حتی یک سیب‌زمینی با خودش از غذاخوری خارج کند. هر چیزی مربوط به جویدن و خوردن می‌بایست در زیر همان چادر تمام می‌شد: آخرین فرصت برای پر کردن معده‌هایی که در آن لحظات به‌جای مغزها بر اندام‌های بدن فرمان می‌راندند. دم در غذاخوری هميشه چند جی.فور. اِسِ عبوس و خشک‌مغز ایستاده بودند و هر که را از چادر خارج می‌شد برانداز می‌کردند. با نگاه‌هایی که قادر بودند داخل جیب‌ها را هم بگردند. اگر جیبی برآمده بود به پاپویی دستور می‌دادند تا سرتاپای صاحبش را بگردد. آنجا جایی بود که کنترل بدنی به‌شدت انجام می‌شد. پاپو هم که سرش را به علامت تأسف تکان می‌داد، وجب‌به‌وجب جیب‌ها، ساق‌ها، پهلوها و در مواردی زیر کتف‌ها را می‌گشت. نتیجه گاهی پیدا شدن یک سیب‌زمینی یا تکه گوشتی لهیده بود که از سطل آشغال سر درمی‌آورد. جی. فور. اس هم با تک‌جمله‌ای یادآوری می‌کرد که خارج کردن غذا غیرقانونی است.