تصور انفجار بزرگ را همه کس دوست نداشت. در واقع، عبارت انفجار بزرگ در سال1949 میلادی توسط فرد هویل اختر شناس دانشگاه کمبریج، ابداع شد. هویل به جهانی معتقد بود که برای همیشه گسترش می‌یابد و از این عبارت برای توصیفی تمسخر آمیز استفاده می‌کرد. نخستین مشاهده‌ی مستقیمی که از این نظر حمایت کند در سال 1965 میلادی به همراه این اکتشاف پدید آمد که پس زمینه‌ای ضعیف از مایکروویوها در سراسر فضا وجود دارد. این تابش پس‌زمینه‌ای ریزموج کیهانی یا CMBR، مشابه همان پرتویی است که در اجاق مایکرویو شما وجود دارد اما با قدرت بسیار کمتر. شما می‌توانید با تنظیم کردن تلویزیون تان روی یک کانال بلا استفاده، خودتانCMBR را مشاهده کنید؛ درصد کمی از آن برفکی که روی صفحه می‌بینید توسط ان ایجاد شده است. این پرتو به طور تصادفی توسط دو دانشمند در آزمایشگاه بل کشف شد که سعی می‌کردند چنان پارازیتی را از آنت مایکروویشان حذف کنند. آن‌ها در ابتدا فکر کردند که آن پارازیت ممکن است از فضولات کبوترهایی که روی انتن شان می‌نشینند ناشی شود، اما آشکار گردید که مشکل ان‌ها منشا بسیار جالب‌تری دارد؛ این که آن CMBR  پرتویی است که از جهان اولیه‌ای بسیار داغ و چگال به جای مانده که در زمان اندکی پس از انفجار بزرگ وجود داشته است. امروزه این پرتوهای مایکروویو فقط می‌توانند غذای شما را تا حدود 270- درجه‌ی سانتی گراد، یعنی سه درجه بالای صفر مطلق گرم کنند که برای درست کردن پاپ کورن زیاد به درد بخور نیستند.